Yordun Benı Hayat Şiiri - Nurgül Ankara

Temiz duru bir gölün karşısına bağdası kurdum,
Kapanırken gözlerim koptum bugünden geçmişe daldım,
Sevgimi umudumu hayalimi gençliğimi çaldın
Çok yordun beni hayat, hep bir başıma hep yalnız kaldım...

Eza ile cefa ile geçen gençliğim gelirmi geri
Dönmek istesem mümkün ölurmu yine tekrarı
Olsaydı dim dik durur duruşumla bitirirdim hayatı
Önce ben der, inatla zoraki alırdım hayattan vermediği muradı...

Anam, garp anam, bahtı karalı olanım
Geleceği mutlu olurmu, geçmisi hüzün olanın
İnsanın kaderi doğdugunda yazılır diyen sendin
Her şey yine aynı, hiç bir şeyi milim değıştiremedim...

Yeter artık yeter hayat yeter artık yorma beni
Karşı koymaya gücüm yok incitme ruhumu
İstediğin yere savur artık bende ki heves gitti
Aldın alacağını, kalmadı artık bende her şey bitti...

Yedin bitirdin yalanlarla şu çileli ömrümü
Gencliğimin baharında ölmeden daha aldın canımı
Dur dedikçe iyice vurdun kırdın gönlü mü
Öldürme hayat, toprağa giden hiç geri döndü mü....

Korkuyorum sevdiklerim bir bir kaybetmekten
Bilmeden istemeden kırmaktan incitmekten
Üç günlük dünya için bir mazlumu üzmekten
Alı koyma beni, Yaratanın karşısına insan gibi gitmekten