Siz ne bilirsiniz ki,
Hangi hicranın hırsıyla yandığımı,
Hangi taş sokaklarda savrulup sustuğumu,
Issız bir köşeye sessizce sığındığımı,
Ve satırları sızıyla, gölgelerle yoğurduğumu.
Siz ne bilirsiniz ki,
Hangi ateşlerde kendimden geçip eridiğimi,
Hangi hayalin hevesinde tükenip söndüğümü,
Göğe değil, toprağa ağıt gibi aktığımı,
Bu uçurumlarda yalnızlığıma kefen biçtiğimi.
Siz ne bilirsiniz ki,
Hangi baharın ortasında buz gibi üşüdüğümü,
Hangi sevdanın sonunda taşlara süründüğümü,
Bir ömrü özlemle değil, inkârla ördüğümü,
Ve her gecede kalbime mezar kazdığımı.
Siz ne bilirsiniz ki,
Hangi suskunluğun sabrında yıldızlara baktığımı,
Hangi hayalin eteğinde gözyaşıyla uyuduğumu,
Kendi içimde bir kalbi sessizce susturduğumu,
Ve yazgının ruhuma hançerle yazıldığını.
Siz ne bilirsiniz ki,
Hangi vedaların ıssızlığında silindiğimi,
Hangi ayrılığın ardından küle döndüğümü,
Kendi sesimi bir gece sessizce gömdüğümü,
Ve dipsiz kuyularda karanlığa itildiğimi.
Kayıt Tarihi : 14.7.2023 04:44:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Şiir, toplumun ve çevrenin göremediği, anlamadığı ya da umursamadığı bireysel bir acıyı dile getirir. Bu acı, şiirin öznesinin içinde biriktirdiği kırık hayaller, kaybolan umutlar ve derin yalnızlıklardan oluşur. Şair, herkesin kendi yolculuğunu bilmeden, sadece yüzeyde gördükleriyle bir yargıya vardığını anlatır. Ancak, öznenin dünyası derindir; o dünyada hicranla, suskunlukla ve çaresizlikle harmanlanmış bir hayat vardır.
