Yolun Hikayesi Şiiri - Sabit Süreyya Sirer

Rüzgârı göğsüne çarpan bir yolcuyum ben,
Ömrün kıvrımlarında kaybolup yeniden bulunan.
Kimi zaman sessizliğe, kimi zaman kalabalığa göre
Biçim alan bir gönlün sahibiyim.

Gecelerle konuştum çoğu zaman,
Dizlerimin dibine çöken yorgun hatıraları
Bir bir kaldırıp yerine bıraktım.
Hiç kimsenin duymadığı,
Sadece kalbimin anladığı cümleler kurdum.

Dostlarım oldu
Bazısı bir selamla dünya kadar,
Bazısı bir susuşla dağları devirecek kadar gerçek.
Vefasını yanımda taşıdım,
Kederini yüküme kattım,
Sevincini gözlerimin kenarında sakladım.

Ben;
Kolay kolay eğilmeyen,
Ama eğildiğinde bile kırılmayan bir dalım.
Rüzgârı ölçer, fırtınayı tanır,
Yine de kökünden vazgeçmez bir çınarım.

Geriye dönüp baktığımda,
Her yarama bir isim,
Her gülüşe bir hikâye ilişmiş bulurum.
Kötülüğün karşısında tek kalsam bile,
Doğrunun gölgesinden ayrılmam.

Bir gün dedi ki zaman:
"Yolun uzun, sabrın derin;
İçinde sakladığın sır, kaderinin resmini çizer."
Ben de bunun için yürüdüm,
Susetmeden, şikâyet etmeden.

Kaybettiklerim oldu
Bir ses, bir nefes, bir omuz…
Yüreğime ağır gelen boşluklar bıraktı.
Ama her kayıp, içimde yeni bir ışık yaktı.
Gitmelerin ardından bile
Sevmeyi eksiltmedim.

Ben;
Gökyüzüne bakıp dua eden,
Toprağa basıp minnet duyan,
İnsana değer verip incinmeyi göze alan bir adamım.

Ve biliyorum ki yolumun sonunda
Bir tek şey kalacak geriye:
Görünmeyen ama hissedilen iyiliklerim.

Ne unvanlar, ne makamlar…
Benim adım, bir yürekte bıraktığım izde yaşayacak.
Bir teşekkürde, bir hatırada, bir selamda…
Belki de hiç duyulmamış bir “iyi ki”de.

Bugün dursa zaman,
Yine aynı sözle bitirirdim hikâyemi:
"Tek kişi kalsam bile,
Doğrudan şaşmam;
Vicdanımın huzuru bana yeter."

İşte böyle yürürüm kendi yolumda:
Omzunda geçmişin ağırlığı,
Avucunda geleceğin umudu,
Kalbinde insan olmanın asaletiyle.

Benim adım Sabit Süreyya
Kendimle savaşmayı bilen,
Kendime rağmen ayakta kalan,
Ve her şeye rağmen sevgiyi çoğaltan.