Yolcu Yolunda Şoför Koltuğunda Yogun

durağı müebbet bir yalnızlığa zincirledim
artık belalı bir yolcusuyum 98d’nin
yine o arka beşliyi mesken tutmuşum
zaten yerim yurdum bellidir benim
mülteci gibi en arkası
hep en arkası...
sonra dank etti kafama zamanla
dün bindiğim o metal yığını değil mi bu
eşi benzeri değil çocuk
ta kendisi
arka koltuğa sinmişim
camdan bulutlar el ediyor
birer süngü gibi gökdelenler
ha değdi ha değecek bulutlara
bulutlar ki apartmanlardan firari
gökyüzü kaygan bir zemin
tekinsiz
kuşlar serseri mayın gibi süzülüyor
şu otobüsün buğulu camı
evdeki o aptal kutunun kanlı canlısı
belki ondan daha acınası
belki daha rezil
karşıma bir kadın ilişti ansızın
gözleri namlu gibi üzerimde
gezindi durdu bakışlarım
sonra mıhlandı kaldı suretinde
yüzü biraz sen
yüzü bayağı sen
belki teyzenin kızı, kim bilir
bilirdin
görseydin eğer
nasıl benzediğini...
otobüs telaşta
camlar zangır zangır
bulutlar kaçak
düşüncelerim intihar ediyor beynimden
bir müddet sonra
güneş bulutların esiriydi
tutuklanmıştı ışıklar
yardım çığlıkları zifiri bir karanlık
ne sen duydun ne ben
kulaklarımızda sağır bir uğultu
güneş bize küstü çocuk
güneş bize fena içerledi
başım cama yaslı
saçlarımda o titreşim
gözlüklerim burnumdan kayıp gidecek
hissediyorum
dışarıda hoyrat bir kalabalık
insanlar kuş misali telaşlı
kuşlar insan misali şaşkın
meraklı gözler birbirini avlıyor
ben mi?
ben yine seni düşünüyorum...