Yol Vermiyen Dağlar Şiiri - Mehmet Çoban ...

Vay, vay şu borandan yol yürünmüyor
Zalim felektendir, yüzüm gülmüyor
Ardı sıra koşan avcıdan kaçan
Yavru ceylan gibi, korkum dinmiyor

Dipsiz uçurumlarla boğuşuyorum
Başımda gitmeyen bir kara kış var
Bitmeten yollarda ben kala kaldım
Önüme dikilmiş yüksek dağlar var

Bakışı çalımlı, boyu afili
Köyün en güzeli! Görestim seni
Yaralı yüreğim seni soruyor
Yol vermiyen dağlar delirtti beni

Şu ayrılık bana ölümden beter
Savuran bir kış var! Yolcusu benim
Kar bağlayan dağlar geçit vermiyor
Ziyan olanlardan biride benim

Çobanlğlu'yum ben, ah lânet olası
Dertler bende yara, çare yok bana
Bu ayrılık, seni kopardı benden
Ah yüreğim dertli, vah kalmış bana

Her gün, her anımda sen varsın bende
Kar dolu dağlarda, mahsur kalanım
Adına şiirler, şarkılar yazdım
Bitmeyen dertlerin yolcusu benim

Hayra yorulası düşüm kalmadı
Umudum tükendi, hâlim perişan
Canım günler oldu, dert çekiyorum
Dildir benle susan, benle ağlaşan

Mehmet Çobanlğlu
22.10.2025
İstanbul