Yol ağzı Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Bir yol ağzı, ruhumun tam ortasında,
Biri gölgeye, biri güneşe davet.
Sessizlik konuşur, zaman durur o anda,
Bu nasıl bir imtihan, nasıl bir hasret.

Biri çağırır, şarkısı tatlı, vaadi yalan,
Yokuşu yok, inişi serin, sonu hüsran.
Kaybolur içinde niceleri, kendini unutan,
Göz aldanır, kalp kanar, biter o destan.

Diğeri sarp, taşlı, yoldaşı tek bir vicdan,
Dikenler kanatır, sınar her adımda zaman.
Her nefes bir tereddüt, her suskunluk bir isyan,
Ama doruğunda bekler en saf, en temiz olan.

Ve o son çağrı, o son nefes duyulmadan,
Kalp bilir hangi yöne atılacak o adım.
Bir yemin başlar... artık geri dönülmez,
Adım adım bu kader, sessizce geçilecek.