Yol Şiiri - Yağız Çelik

“Ucu bucağı olmayan bir yoldayım
Yürüyorum sessiz ve usulca
Seyre dalıyorum etrafımda olan biteni
Birden ürperti geliyor nedensiz
Gölgemde bile yanımda arıyorum yârimi
Bir gülümseme geliyor içimden sebepsiz
Kalp atışımı yokluyorum
Yollar çetinleştikçe dahada zorluyorum
Bir çiçek kopartıyorum toprağıyla birlikte
Pişman olup göz yaşlarımla suluyorum
Çocukları görüyorum
Oynuyorlar beşerli onarlı
Soruyorum banada yer var mı
Cevap bile almadan aralarına dalıyorum
Muhabbetine ortak oluyorum yaşlı teyzelerin
Soruyorlar bana nereden geldin nereye gidersin
Yollara düşmüşsün vardır elbet sebebin
Bilemiyorum ki ne cevap vereyim
Buradan yârin kollarına nasıl giderim ?”