Yoktun Sen Şiiri - Gülay Vural

Uzun zaman oldu değil mi?
Neydi umulmadık bir şekilde yaralayan bizi?
Soluğuna, sesine ve öpüşlerine tutulmayalı,
Kaçıncı günün saatleriydi?
Sensizliğe yorulmaya başladım.
Hiç düşündün mü?
Bu insan, sen olmasan;
Kime kanayan yaralarını gösterebilecek?
Minik sözcüklerin yoğunluğu altındaki sevecenliği;
Kime, nasıl anlatabilecek?
Sen yoktun...
Umulmadık, gücümün yetmediği bir el,
Seni almıştı yaşamdan.
Görüntülerim yakılmış, sözcüklerim seçilmişti.
Her şey bir boşluğun anlamsızlığını yaşıyordu.
İçimizdeki ateşleri söndürmeden,
Yeni ateşler yakıyorduk.
Zamanın dışına akıp, yok olmanın tersine,
Yoğunlaşıyorduk...
Görüşmeyeli yaz sıcakları kavurganlığını artırdı.
Kış ayazı donduruculuğunu yükseltti.
Devingenlik, benim dışımda,
Süreğenliğini devam ettirdi yıllarca.
Faili meçhul ölümlerde...
Başkentin ortasında legal katliamlarda yerlerini aldı.
Issız dağlara konaklamak zorunda kaldı yüreğim.
Yaratılan sevdalar,
Dağların ıssızlığında güzelleşip,
Gelip yakama yapışıyor...
Ve ben,
Tüm bu yaşanmışlığın ortasına,
Seni yerleştiriyorum.
Seni sormuyordum...
Anımsamıyordum...
Gerek yoktu bunlara!
İçimde bastırmak için savaştaydım.
Yazmak ve tüm bunları savaşır gibi yaşamak...
Sonra kâğıtları buruşturup atmak!
Geride bir kaç şiirden başka bir şey kalmadı.
Gecenin ortasına sıkışmış soluğumu,
Senin etrafında dolaştırdım habersiz.
Sen yok olup gidiyordun...
Ve ben o anlamsız bölgeme dönüyordum.
Sana hasret bitiyordum...
Sen ise hiçliği oynuyordun.
Eksirmeleri bol bir hiçliği.
Tüm yaşanılanların ardından kızıyordum sana!
Zamansız gidişine.
Öfke yara gibi kanıyordu içimde.
Doluyordum...
Akmamacasına doluyordum.
Seni hangi yüreğin,
Kaçıncı uzaklığında arayacağımı şaşırmıştım.
Kendimi tüketiyordum.
Zaman saatini hep ayarlı tutuyor.
Ve zavallılığımı ona anlatamıyordum.
Gözlerime deniz akıyordu.
Yetersizliğime,
Şaşkınlığımı gönderiyordum geceler boyu.
Sen uyuyordun...
Soluğum hep saçlarındaydı.
Gidişin dipdiri kalmıştı içimde,
Gizli bir köşemde.
Yoktun...