Yoksulluk Şiiri - Eyüp Doğru

YOKSULLUK

Ben ailemin12 yaşında en büyük çocuğuyum
Hayat hikayem ben doğmadan başlamış.
Babam hamallık yapar,
hastalığından dolayı kimse iş vermez.
Annem bugün bizi doyurmak
için, babamın yolunu gözler.
Herhalde bugünde aç kaldı;;
çocuklarım diye gizli gizli,
gözyaşları döker.

Kimisine bir sınavdır yoksulluk,
kimisi de olumsuz bakar
Yaşananlara.
Tembellik der geçer.
Anlamaz açın yoksulluğun halinden.

İşten döndü babam.
Cebinde yok ekmek alacak,
üç kuruş para.
Çocuklarının yüzüne bakamadığı için,
Attı kendini salondaki yan odaya.
Yüreği köz olmuş yanıyor için için.
Eve eli boş gitmeyim diye,
İstemiş sağdan soldan veresiye.
Her gittiği yerde kapatılmış,
üstüne kapılar.
Kahroluyorum bitiyorum bu halimize.

Ey yoksulluk!!
ne kadarda zalim,
Bi okadarda gerçeksin.
Seni o yüzden hiç ama hiç
Sevmiyorum.
En güzel yıllarımı seninle,
mücadele etmekle geçti.
Birçok şeyi senin yüzünden kaybettim.
Sahip olmak istediğim herşeyi,
Elimden aldın.
Ailemi umutlarımı hayallerimi,
Ve geleceğimi aldın...

....