Yoksul çocuklarıyız bu toprağın...

​Eyvallahsız yaşarız bu topraklar da,
Ne ağabeyimiz var ne dayımız, ne de beyimiz.
Başkanımız yok, patronumuz yok bizim,
Yoksul çocuklarıyız biz bu toprakların...

​Yunuslarız biz,
Hacı Bektaşlarız,
Pir Sultanların çocuklarıyız.
Yürekler de sevgi, gözler de ışığız..

​Duygularımız coşkun,
Acılarımız derin,
Umutlarımız diri.
Ta kendisiyiz biz bu toprakların...

Kavgayı yüreğimizde büyüttük,
Zulme karşı hep dim dik durduk,,
Sonsuz ilahi adalete inandık,
Kanımıza karışan o mirasla yaşadık...

​Hala toprağa bağlı köklerimiz,
Asırlardır süregelir sesimiz.
Dergahlarda yankılanır nefesimiz,
Tohum olup yeniden filizleniriz.

​Ne makam ararız ne mevki,
Onurumuzdur tek kimliğimiz.
Bu toprağın her zerresinde,
Bizi yaşatan bir yara var derin.

​Susmaz içimizde ağıtlar,
Dinmez hiç coşkumuz dinmez.
Kalıplara sığmaz bizim sevgimiz,
Ayandır bizden olanlara halimiz.

​Yarını kurarız bugünümüzle,
Yoğururuz şiiri alın teriyle.
Her köşesinde bu vatanın,
Türküsünü yakarız hürriyetin...

​Toprağın bağrından yükseliriz,
Her birimiz birer dervişiz.
Asla eğilmeyiz, bükülmeyiz,
Yolumuz açık, sevdamız sonsuz...

Geleceğe umutla bakarız,
Bir direniştir her adımımız.
Biz bu toprakların çocuklarıyız,
Ve sonsuza dek sürecek varlığımız.

Yanarız , kavruluruz kor gibi,
Ateş düştü ormana değil de bağrımıza,
Hasret kaldık el kadar bir huzura,
Dertlerimiz dağ gibi, çöktükce çöker omuza..

Istersek yeniden umutlar filizlenir,
Karanlıklar yine aydınlığa döner.
Murat, bu destan bitmez, var oldukça biz,
Ve her bir direnişle bir zafere yürürüz...