Yoksul Bir Kadının Türküsü

Ellerin, ayazda kalmış bir çamaşır ipi,
Titriyor, kanıyor, susuyor.
Bu şehir seni unutmuş,
Sen de onu unuttum sanıyordun.
Ama sokak lambaları hâlâ yüzünü tanıyor,
Eteklerine dolanıyor geçmişin tozu.
Ah anam, ne kara yazmışlar alnımıza,
Ne erken düşmüşüz bu yangına!
Gözlerinde dağlardan esen bir rüzgâr var,
Dizlerinde koca bir yoksulluk.
Ve kimse bilmez,
İçinde bir çığlık kadar eski bir türkü,
Bir yarım kalmışlık, bir dağ başı yalnızlığı.
Kendi toprağına bile gurbet oldun,
Kendi yaranı kendin sardın.
Ama bir gün,
bir bahar dokunur alnına,
Ve çiçek açar çatlamış avuçlarında