Yokluk Tezgahında Varolanlar

Kimse bilmez, bilemez
Davasını sırtına kambur yapanları
Kendisi için yaşayanlar
Anlayamaz başkası için yaşayanları
Bizim kulluk yaptığımız şeyleri
Elinin tersiyle itenler
Bize on beden fazla gelirler
Gariptir, “delidir “, buraya ait değildirler çünkü
Bizim inandığımıza
Onlar ömürlerini diyet verdiler çünkü

Kimse bilmez, bilemez
Dünyayı sürgün olarak görenlerin derdini
Çile bir yandan yakarken
Öbür yandan serinletir
Hak için yananları
Nasıl hissedebilir ki
Sırtlandıkları emanete hıyanet edenler
Amaç ve araç yer değiştirmiş
Helakın eşiğine gelmiş bir kavim
Nasıl anlasın ki
Hakikat uğruna tac u taht feda edenleri
İrade- i kelam,
Bizimkisi bir İbn Selül bestesi

Bir olmaz tabi
Olur mu hiç
Bilenle bilmeyen
Çile çekenle çekmeyen
Ağlayanla ağlamayan
Olmaz, el Hak
Vallahi de olmaz
Billahi de olmaz

Kimse bilmez, bilemez
Adı konmamış hikâyelerin sonunu
Anlayamaz barışta hayat sürenler
Savaşta kalmışın huzura olan hasretini
Kıyıda, kenardadır çünkü onlar
Meziyetlerini pazara çıkarmazlar
Bilinmekten utanır, utanmaktan utanmazlar
Kimseyi İncitmezler hâsılı
Yokmuş gibi vardır her bireri
Ancak mezar taşlarından okunur isimleri
Bak isimleri bile yok belki de
Onlar bu hikâyenin sadece “onları “