Yokluğunda Büyüdüm Şiiri - Fatih Kaya 6

Bir akşam ansızın sustu içimde
Çocukluğumdan kalma o kırık şarkı.
Sen gittin, ellerin düştü elimin ucuna,
Ve dünya dönerken ben kaldım yarı.

Fotoğraflar sessiz, gözlerin uzak,
Bir zamanlar gülüşünde açan baharım
Şimdi kışa döndü, toprağa küsüm.
Sen olmayınca mevsimsiz kaldı yarım.

Konuşsam sesin gelir sandım rüzgârdan,
Oysa rüzgâr bile terk etti tenimi.
Ne zaman gülecek olsam biri susturur,
"Unutma" der içimden biri: "o gitti."

Sen yokken ağlamak, dua gibi bana,
Yastığa dökülür her gece adın.
Anılar, cam kırığı gibi sokulur içime,
Sustukça büyür, konuştukça kanar zaman.

Bir boş sandalye hâlâ masamızda,
Gelir misin diye çay koyarım bazen.
Herkes unuttu seni, dünya bile sustu,
Ben hâlâ seninle konuşurum gizliden.

Mezarlıkta sessiz bir taşsın şimdi,
Ama bende en canlı yerdesin.
Adını her andığımda titrer dudaklarım,
Sanki orada değil de, içimdesin.

Geceleri yıldızları sayarken sayıklıyorum:
"Nasılsın orada, üşüyor musun?"
Bir çocuğun elinde oyuncak gibiydi hayat,
Şimdi kırık, sessiz, anlamsız her gün.

Kimse bilmiyor sensizliğin ne demek olduğunu,
Bir boşluk gibi değil, koca bir evrendir.
Beni anlayan tek kelime sensin,
Beni terk eden tek varlık da yine senindir.

Kokun hâlâ yastığımda yaşıyor,
Ne zaman unutmaya kalksam, çıkıyorsun karşıma.
Bazen bir sokakta, bazen bir şarkıda,
Ölmek neyse sensizlik daha ağır aslında.

Bir gün bu satırları okursan eğer göklerde,
Bil ki seni hâlâ ilk günkü gibi sevdim.
Ölüm bile ayıramadı kalbimi senden,
Yokluğunla büyüdüm… ve eksildim.