Yokluğunda Anne Şiiri - Yaşar Cerit

Dün gece yine seni rüyamda gördüm,
Şimşekler çakıyor yağmur yağıyordu,
Sanki gök kubbe boşalıyordu anne.
Ağaçların tozlu yaprakları arınırken,
Yeryüzü çamura bulanıyordu.
Gecenin örtüsüne bürünmüş'tün,
Biliyor musun gizli bir hüznün?
Tatlı gölgeleri sarmıştı içimi.
Sahi bir şeyler mi söyleyecektin?
Öyle baygın bakıyordun ki,
Bir sabah uykusu kadar masum'dun anne…

O geceye dönük saatlerde,
Dolunayın ışığı gibi parlıyordun,
Bakmaya doyamıyordum;
Baktıkça gözlerim kamaşıyordu,
Göğsüm yüreğimi ezecek sanıyordum,
Titrek ellerimi uzatırken,
Sana bir türlü erişemiyordum,
Bir melek gibi gülümsüyordun anne.
Hep senin kokunu özlüyordum,
Aciz bir üzüntüye kapılırken,
Derin ağlamaklı hüzne boğuluyor,
Yüreğim titriyor çok üşüyordum anne…

Birdenbire uykumdan uyandım,
Yine sen gelmez ellere gitmiştin.
Bir tarafım çoktan çökmüştü bile,
Diğer tarafımda göçmüştü seninle;
Ecel terleriyle baş başaydım anne.
Yüreğim öyle çarpıyordu ki,
Vuruşları geldi boğazımı tıkadı,
Soluk alışlarımı hep zorladı.
O bakışların şu göz bebeklerimde,
Yine öksüz kaldı;
Yine yoksullaştı be anne.

27.07.2016