Yokluğun Babam Şiiri - Suat Hayta

Yokluğun babam, bir dağ gibi çöktü omzuma,
Artık hiçbir şey tam değil, hiçbir şey eskisi gibi değil.
Sesin yok evde, adımların yok sokakta,
Bir boşluk var her köşede…
Senin gibi derin, senin kadar sessiz.

Ne zaman gülsem, eksik kalıyor içim,
Ne zaman ağlasam, bir yanım seni arıyor.
Bir fotoğraf kadar uzaksın şimdi bana,
Ama bin yürek kadar da yakınsın her anıma.

Yokluğun, babam…
Bir yara gibi taşırım içimde,
Zaman sarsa da üstünü,
Kanar bazı geceler, habersizce.

“Alışırsın” diyorlar, ama bilmiyorlar,
Bir baba gidince çocuk hep eksik kalır.
Ne yaş büyütür içimdeki özlemi,
Ne de zaman unutturur bir babayı…

Sadece…
Alışıyorum sessizce,
Yokluğuna değil,
Sensizliğe katlanmayı öğrenmeye.