Yokluğun Şiiri - Adem Tarhan

Bu sabah daha bir erken uyandım,
Yeni doğan güneşin perdenin aralık kalmış yerinden içeri sızan ışıklarından mı,
Yoksa gece yağan Nisan yağmurunun
toprak kokan havasından mı,
Bahçede öten kuşların seslerine mi.
Ya da yeni başlayacak olan güne ekleyeceğim hayaller yüzünden mi, bilmiyorum.
Sonra birden yokluğun geldi aklıma,
Yüzümdeki gülüşüm kayboldu,
Buz kesti bedenim hasretinin soğukluğundan,
Sensiz doğan güneşin anlamsız olduğu,
Artık her günün birbirinden farksız olduğu,
Ve bir daha olmayacak oluşunun acısı geldi aklıma..
Vazgeçtim yatağımdan kalkmaktan ,
Zaten kalksamda, dizlerimin beni taşımaya dermanı yoktu..