Yokluğun Şiiri - Namık Kemal Özdoğan

varlığın ölümüm,
yokluğun dirilişimdir...
her şeyi varlığında unuttum
okumayı,düşünmeyi
yazmayı,resim çizmeyi.
varlığında bırakmışım kendimi.
huzurun denizine sırtüstü
sanki bu huzur ve dinginlik
sonsuz bir zamana yayılmış.
esiverince yokluğun fırtınası
savrulunca deniz ve huzur
gökyüzünden yere çakılmak
hissiyle ürperince;
yaşamın kıyısına yapıştım
tüm dünyam seninle doluymuş
ne şiire ne resme yer varmış
sen gidince...
huzura ve denize veda edince,
ve de ilham gelince
yokluğunda yazdım şiiri
yokluğunda uyandım
yokluğunda gördüm dünyayı.
gitmesen,kendimi mutlu sanacaktım
belki bir ömür rüyada kalacaktım
varlığında kaybolmuş,
yokluğunda bulmuşum kendimi.
artık varla yok arasındasın
anıların en karasındasın
silüetin bir görünür bir kaybolur
gönlümün yarasındasın..
bir zamanlar sıcaklığında ısınmıştım
gömeli seni yüreğime;
buz gibi deler soğukluğun...