adagio yine kusursuzdu kemanda
yine bilinmez bir akşamda soldu mırıltılar
neye yarar
boynuna dolansa anılar
ve her biriyle sürüklense kaçınılmaz sona
(ya boşlukta üşüyüp titrerse notalar)
hülyası öyle bir filiz ki çöl ortasında
avcundan ufalanıp kayar
mutluluğa yakışmaz artık suratı
beklese de şafağı
bilemez nedense
kanar mı kırlangıçlara
hep yorgundur elleri
yüreği yitik yeminlere hep suskun
hep tek başına
“kendinden kaçmalısın” der aklının bir yanı
anlar
caymalı iki büklüm bakmaktan
anlar da
tükenen soluğu nasıl kandırıp kaçmalı
hiç bahane bulmadan
ve nasıl
nasıl saklanmalı bu yaşamdan
Ellerin Söylüyor Sonsuzluğu
Hayal Yayınları / Haziran 2009
Kayıt Tarihi : 13.4.2007 10:12:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
