Yitik Çocuk Şiiri - Enes Ağca

bukalemin elleri olan bir çocuk yitirildi
yüzü ortaköyün yeşili
saçlarında dalgalar bir fener alayı kadar şüpheli
şeker gözleri yeni ambalajlanmış
tekin bir yürüyüşü var annesinin giydirdiği
serseri bir de şapkası önüne düşer hep
bu şehrin yitik sefili kendisi
ayrıksı ve mazaretsiz kadınlara aşık
uzun düşler kuran saati kolunda her an
bakarken çekirdek karası titreme tutar kızlara
ufalır cebinde kiremite benzeyen taşları
odun keserken kopmuş kol düğmeleri
oduncu gömleğiyse bilahere alınacak
korku nedir bilmez öğrenmemiş belliki
cesur ama cahil olmayacak
öyle istemiş babası
satır sonu kentlere gitmek isterse bırakmayın
üç beş cümleyle ibaret sanır dünyayı
laf kalabalığı yapar ulu orta
deli mi ne dedirten cinsten konuşmaları vardır
bir ağız dolusu
dili papuç mübarek
yastığında bırakır bazen gülüşlerini
asabi bakar bir ömür törpüsü
hendek yapmış oyuncaklarına
sevmez yazı da kışıda
sakın sahipsiz sanmayın
yanında taşır nufus kağıdını
bulursanız salmayın yakmadan çırasını