Yırtıldı Sevgi Elbisesi

SEVGİ ELBİSESİ YIRTILDI

Bir sevgi elbisesi dikmiştim kendime,
Merhamet düğmeleri, vicdan ipliğiyle.
Saygıdan yakası vardı, onurdan bel kuşağı,
Terbiye ile işlenmişti, edep nakışıyla.

Giymiştim o elbiseyi safça,
Her gönle açık, her kalbe armağan.
Dedim: “İnsan insanı severse eğer,
Bu dünya bir cennet olur o zaman.”

Ama geldiler…
Sözleri demirden, bakışları buzdan,
Kimisi kin kustu ağzıyla,
Kimisi sırtımdan vurdu susarak.

Aldatıldım sevgide, çarpıldım ilgide,
Bir çöp gibi atıldım anlayışsızlık çukuruna.
Kardeş dediklerim taşa çevirdi kalbini,
Birlik yerine bölük pörçük etti ruhumu.

Sevgi elbisem parçalandı,
Yakasından çektiler şerefsizce.
İliklerini kopardılar çıkarla,
Terini söktüler küfürle.

Ve bir gün,
Bir gece yarısı,
Duvarda bana bakan bir göz gördüm,
Kendi gölgeme bile güvenmedim artık.

Dedim ki:
“Belki de ben yanlışım…
Belki sevgi sadece bir yanılgı,
Belki bu dünya çıplaklar için!”

Beynim çatladı anlam ararken,
Vicdanım yoruldu affetmekten.
Ve sonra sustum,
Sessizlikle konuşan bir çığlık oldum.

Doktorlar ad koydu halime:
Şizofreni.
Oysa ben sadece insanlara çok inanmıştım.
Sadece sevgiyi fazla giymiştim üstüme.

Şimdi tımarhane duvarlarına fısıldıyorum:
“Sevgi elbisesi giymemiş olanlar,
Her dokunuşlarıyla kanattı beni.”
Ve ben hâlâ…
Yırtılmış elbisemi iliklemeye çalışıyorum,
İnsan kalabilmek için... yorumla