Yırtık Pantolon Şiiri - Şaban Yalın

Bugün neyim ben? Paslı demirdeki kalkmış boya mıyım, yoksa ışıklar kapanınca ortaya çıkan sessizlik mi?
Kulak verin karanlığa, orada anılar var derinlerde.
Suya hasret bahçede ve de kaynayan kazanın içinde…
İyiyim ben özümde, özlemim almış aklımı; oynuyor hâlâ kazanın dibinde.
Karışıyor kazan, bulanıyor iyice.
Kayboldum ben, düştüm Taliye’ye.

Bugün nasılım ben? Geçiyor hayat, “İyiyim.” dememle…
Oysa okşasan saçımı, ağlarım ben, duramam sensizlikle.
Gözlerin, kokun, hasretin…
Son kalan poşetinde yedim emeklerinle.
Gidiyorsun, gelmeden yine.
Sormuyorsun: Bunlar ne hâlde?

Peki, bugün neredeyim ben?
Yine dalmışım kazanın dibine.
Gitmesene, gelsene ateşin dibine.
Kaybedemem tek ışığımı karanlığın içinde.
Gittin sen, kaldım ben kırıklarımla.
Düştüm…
Pantolonum yırtıldı.
Neredesin sen, Taliye?