Yırtık ayakkabinin yolu Şiiri - Aski Divane

Yırtık Ayakkabının Yolu

Ben, yetim doğdum hayatın ortasında,
Babamın sesini hiç duymadım,
Annemin gözleri, bir ömür yorgun,
Ve soframız hep yarım kaldı.

Ayağımda yırtık bir ayakkabı,
Kışın soğuğu parmaklarıma işlerdi,
Çamur, dostumdu sokaklarda,
Ve düşlerim, ekmek kokusuyla uyanırdı.

Mahallede bayram sabahı bile
Benim üstümde eski bir gömlek,
Çocuklar şeker toplarken,
Ben vitrinlerde seyrettim mutluluğu.

Açlığı karnımda değil,
En çok kalbimde hissettim;
Çünkü kimse sormadı
"Acıyor musun?" diye…

Ama öğrendim;
Gözyaşını içine akıtmayı,
Ekmek bulamazken bile
Onurumdan kırıntı vermemeyi.

Ve şimdi,
O yırtık ayakkabı hâlâ durur bir köşede,
Hatırlatır bana:
Yoksulluk, utanç değilmiş;
Asıl utanç, tok olup da
Açın hâlini bilmemekmiş…