Yirmi üç nisanda yabancı konuk

23 Nisan Bayramındaki Suriyeli
Çalıştığım Kilisin sınır köylerindendi. Bu bölgede Suriyeli misafirleri görmek olağan bir olaydı. Çünkü akrabalar arasında hala güçlü bağlar vardı.23 Nisan Ulusal Eğemenlik Bayramını o yıl yazdığım bir sikecle süslemiş ve köyün dikkatini çekmeyi başarmıştım. Çocukların sevincine ve bayramın coşkusuna kapılarak konuşmamı kesintisiz sürdürüyordum. O arada gözüme Suriyeli bir misafir takıldı istemeden bir müddet baktım ve yine bayram törenine döndüm. Tören bittiğinde vatandaşlar duyğularını dile getirerek ayrılıyorlardı. Yanıma yaklaşan Suriyeli elini uzatarak
-Şükran Mualim efendi
- Teşkkürler efendim
- Ben Türkmen aşiretinden Musa Fayat
-Sağolunuz beğendinizmi?
- Hemde çok sonra bana baktı baktı ve nemlenen gözlerini sildi
- Hasret kolay değil
- Hayır mualimim ben istediğim an akrabalarımı ziyaretediyorum heycanlandım
-Doğaldır efendim
- Doğallık insanı ağlatmaz, ilerideki Atatürkün resmini eline aldı ve Çocuk sever gibi resmini okşadı ve sonra o anlam dolu dizeleri sıralayarak. Babasının anısını anlattı. Babam Atatürkü çok severdi kendine nedenini sorduğumda bana şu sözleri söyledi: Oğlum Biz Suriyede Türkmen, Bereli, Karakecili,...gibi aşiretlerimiz ile anılır ve onların yaptıklarıyla gurur duyardık, Ne zamanki Türkiye Cumhuriyeti kuruldu ve biz aşiret çocuğu değil bir millet çocuğu olduğumuzu öğrendik ve Milletimizle gurur duymaya başladık dedi. Sonra titreyen dudakları ile Sizi öpe bilirmiyim? beni öptü. Bende bu insanın tavırları karşısında Ulu önderimin şu sözünü tekrarlamadan edemedim. 'Beyler devlet aşiretlere, Halk ümmetlere bölünemez.' Kendine hediye ettiğim Atatürk resmine son kez bakarken gözleimdeki nemlerin ve Cumhuriyet çocuğu olmanın gururunu yaşyordum....
M.Yıldırım Katrancı
Öğretmenin anılarından