Yirmi Dört Haziran Şiiri - Şeref Işı

Bu gün Haziran’ın 24’ü
Atan bir kalbin ölüm yıldönümü
Susturulmuş tüm istekler,yıkılan tüm hayaller adınadır bu şiir
Nasip olupta mümkün olmayan sevgilim
Yokluğunun ilk günündeyim
Kapanmaz bir yaraya pansuman yapmak nasıl nafile ise
Seni yazmamak imkansızdı
Ve sen bitmeyen bir şiir olarak kaldın kalemimde
Yokluğuna gözlerimi açtığım o ilk an
Simsiyah bir sabaha,kapkara bir Dünya’ya uyandım
Oysa daha bir gün öncesiydi,nasılda mutluyduk yoksa ben mi yanıldım
Anlatması zor,dayanması imkansız bir ağrı var yüreğimde
Şöyle okkalı bir küfür edesim geliyor gelmişime,geçmişime
Hani bir de dilim dönse…. Neyse,neyse
Sen nasılsın sevgilim?
Biliyorum senin de sabahın benden farklı değil
Bu sabah kahvem acı,sigaram zehir
Bu sabah aynada gördüğüm adam inan ki ben değil
Akşamdan kalma bir şarkının çaresizce sözlerine sarıldım
Yanan boğazıma inat bir sigara yaktım
Resimlerine baktım,gözlerine baktım ağladım
Kalmadı şimdi bir tek ihtimal bizden geriye
Tüm olasılıklar olmazlara döndü sanki ne diye
Ölümden sonra beynin hatıladığı son beş saniye
Kalp duracak,sen yaşayacaksın bende ahirette bile….