Yine Tükenm Faslının Sonundayım

Ne zaman çaresiz hissetsem
Tükenme faslının sonundayım diye şiire başlıyorum
Nedir beni böyle tükenmiş çaresiz hissettiren
Hayatı mı tanımıyorum insanları mı
Oysa hayat fırınında
İnsanların ihanetleriyle pişerek yetiştim
Öyleyse nedendir bu bezginliğim
Umudum mu tükendin yoruldum mu
Sanırım tükenme faslının sonundayım...

Yine tükenme faslının sonundayım
Kelimelerin mi gücü tükendi
Yoksa bitik bir pil gibi
Ben miyim tükenen
Yalan yok, artık bocalıyorum
Nefes alırken zorlanıyorum
Yaşamak adına hangi nedenim varsa kaybettim
Yalan da olsa sevgi gibi nedenler arıyorum…

Yine tükenme faslının sonundayım
Yetim mührü soğuk bir keke gibi
Bir yaşımda vurulmuştu ruhuma
Bir koruyucu meleğim vardı
Ana, baba, arkadaş sırdaş oldu
Yokluklar içinde her şeyimdi
En çok da üşüyen ruhumu
Kanayan yaralarımı şefkatle sarıp sarmalayan
Görüyor ve anlıyordum ki
Dünü bugünü yarınlara dair umuduydum onun
Ah be ana
Bir çocuğa bu kadar yük yüklenir mi...

Yine tükenme faslının sonundayım
O günlerde anlayamadığım
Bugünse baba olmanın duygusuyla kavradığım şey
En çok o korkuyordu gelecekten
Daha kuzularını yarınlara hazırlayamadan
Yarınlarımızı inşa edemeden
Çekip gitmekten korkuyordu
Ona bir şey olursa ne olurdu halimiz...

Yine tükenme faslının sonundayım
Belki de bilmeden
Bugünlerde ne olacağımı o belirlemişti
Ergenliğe yeni adım attığım yıllarda
Acılarla çilelerle pişmenin getirdiği bezginlikle
Asice yazdığım şiirlerimi okutmuştu kardeşime
Hem benim isyanıma
Kim bilir hem de kendi kaderine
Hıçkırarak ağlamıştı günlerce
Bense duyguları ayan olmanın kızgınlığı içerisinde
Yazmamaya yemin ederek
Yüreğim gibi yanan ateşe atınca ilk şiir defterimi
Çıplak kollarıyla çekip çıkarmıştı
Cehennem alevi gibi
Harlayan ateşler arasından
İşte o an kaderimi belirleyen o vasiyeti etti
'Yazmayı bırakırsan hakkımı helal etmem'
İşte o günden beri yazarım durmadan...

Yine tükenme faslının sonundayım
Herkes mi gider kalanı düşünmeden
Acılar özlemler yüreği yakarken
Hatıralar acılar gönlü dağlarken
Gözyaşları sel olup taşarken
İnsanı yangınlara sürükleyerek nasıl gider
Sahi, beni dünya gurbetinde yalnız bırakıp nasıl gittin anne…

Yine tükenme faslının sonundayım
Çocukluğum yokluk içerisinde bir şeylere hasretle geçti
Çile yumağına dolanmışken
Dertlerin biri bitmeden diğeri başlarken
Çocuk aklımla bunun bir imtihan olduğunu bilmeden
Neden hep ben dedim, neden…

Yine tükenme faslının sonundayım
Sevgi, annemin kucaklaması
Şefkat, her yere düşüşümde
Onun beni kaldırıp kucaklaması oldu
Ruhumu ısıtacak çift göz
Ellerimi kavuracak bir başka el tutmadan gençliğim geçti
Ne zor yıllarmış
Ne de zengin olduğum zamanlar
Şimdi kucaklayan ne biri var
Ne de yere düşsem kaldıracak biri...

Yine tükenme faslının sonundayım
Ruhumda fırtınalar kopuyor
Ben ha bire bir şeyler yazıyorum
En çok da yazdığım her şey
Hayatım gibi eksik, yarım kalıyor ya
İşte ben ona yanıyorum…

Yine tükenme faslının sonundayım
Yalan Dünyada
Kurtlar sofrasına oturmuşum
İlla ki kaybedeceğim bir şeyleri
Lime lime parçalayacaklar değerlerimi
Öyle kayboldum ki
Kendimi arıyorum bütün kaybettiklerim içerisinde…

Yine tükenme faslının sonundayım
Nedir bu hüzün neden bu keder
Eylül mü çöktü yüreğime
Hazan mı vurdu kaderime
Yine neden kanıyorum
Gecenin bir vakti gizlice
Acaba bulabilecek miyim aradığım beni bir yerlerde…

©
15 Eylül 2025
01:04