Yine olmadı Şiiri - Filozof Sosyolog

Kalbim yoruldu artık
Yeniden sevmelerden,
Yeniden her tanıştığıma defalarca aynı şeyleri konuşmaktan, her anlatışta yaralarımın kabuklarının soyulmasından, iyileşmesine müsaade edilmemesinden çok yoruldum.
Yine olmadı.
Aklı başında sanmış ama değilmişim... Birde şiir yazmış giderken,

“Sevdanın Kıyısında”

Bir zamanlar gözlerinle başlıyordu günüm,
Adını duymak, nefes almaktı…
Ama şimdi her adımda
Boğuluyorum senin sevginde.

Sevmek ne zaman bu kadar yorucu oldu?
Ne zaman güvensizlik sardı ellerini?
Ben bir ömrü paylaşmak isterken,
Sen her anımı sahiplenmeye kalktın.

Kıskanmakla başladı yıkımımız,
Sevdaya kelepçe vurdun,
"Benimsin" dedin her seferinde,
Ama ben kendimi kaybettim o cümlelerde.

Ben seni çok sevdim,
Ama kendimi de unutamayacak kadar.
Birlikte olmak,
Bu kadar nefessiz olmamalıydı.

Şimdi gidiyorum…
Bir veda değil bu aslında,
Bir haykırış:
Sevgi özgür bırakmalıydı bizi.

Kalbimde hâlâ izlerin var,
Ama artık biliyorum…
Sevgi, zincir değil;
Kanat olmalıydı… uçmak için,
Kaçmak için değil.

Kendi hatasını ört bas ederken, ne kadar da rahat..
İnsan görmez kendinde olanı, karşısındakine yaşattığını.
Empati yoksunu olursa işte böyle son noktayı koyar. Derki: Sen beni hak etmiyorsun.
Bana değer verseydi zaten kendine çeki düzen verirdi. Suçlamazdı, bahane üretmezdi.
İnsan o an anlıyor, seni gerçekten sevenin olmadığını. Boş sevdalara yelken açtığını, O kişinin senin rüzgârın olmadığını...
Üzüldüğünde kalınca anlıyorsun..