Saat.00.00.
Yine o Kalp sancısı saatleri
gecenin koynunda bir ben
bir'de bendeki sen
nasıl can çekişiyorum bir görsen.
Sen hoşça/kal deyip
mutluluğumu umutlarımı
sevinçlerimi gülüşlerimi
yaşama dair her şeyimi
alıp gittiğin günden beri
her gece her gece bu saatte
çekiliyorum en karanlık köşeme
bile bile acıtıyorum canımı
kanatıyorum kabuk tutmuş yaralarımı.
Neden bilmiyorum
düşünüyorum akşamlardan kalma
seninle güzel bir anımız da yok
ağlayarak uyuduğum
ya da gözümü kırpmadan gün ağarana dek
sancılar içinde kıvranışlarım var
her seferinde sıcacık yorganımın yerine
buz gibi acılara sarılmak niye
hiç mi bıkmadın kalbim
bu zulüm çok değilmi bize.
Desem de o kalpte yine sen
ve yokken hiç olmayacakken
anlamayacak sevmeyecek
gelmeyecek ve hiç bilmeyecekken
seni her gün içimde öldürmeye çalışırken
yaşaman yaşadıkça çoğalman
tam bir işkence..
Soruyorum sana
EY..YAR.!
Sen hiç böyle sevdin mi yandın mı?
sabahlara kadar zangır zangır ağladın mı?
hıçkırıkların duyulmasın diye
yastığına kapandıın mı?
kıvrandın mı? çıban sancısıyla kıvranır gibi
Sanmıyorum
Senin gibi kalpsiz birinin
birine aşık olabileceğini düşünemiyorum
kim bilir belki
sen'de sevmiş sevilmemişsindir
öfkendendir bana çektirdiğin çile.
Her neyse
Kararlıydım bu gece
sana son kez içimi dökecektim
sitem edicektim..
seni içimden söküp atacaktım
seni hatırlatan ne var ne yok yakacaktım
bir daha adını anmaycaktım
Ah vefasız
onlarca kez nokta koysam da
senli cümlelerin sonuna
her noktadan sonra büyük harfle
yine sen başlıyorsun ilk satırda
Hiç sevmeyen birini nasıl sever kalbim
diye çok sordum kendime
cevap bulamadım hiç birine
bildiğim adım gibi bildiğim tek şey
hala çok seviliyorsun
Sen.! bilmesen de
Kayıt Tarihi : 27.6.2025 20:09:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
