Yine akşam olmakta… Güneş yavaş yavaş heybelinin üzerinden güne veda ederken, günün özlemini, hüznünü, sevincini de götürüyordu… Derin bir iç çektim. İliklerime kadar işledi, denizin kokusunda senin kokunu aldım…
Ada ardımda kalırken, gözyaşlarım içime akıyordu… Sensiz geçen bir İstanbul gününü daha gömüyordum akşamın kızıllığına… Deniz maviden siyaha dönerken, Kızıl ve morun bütün renklerini kucağına almış aheste aheste sallanırken, ruhumun dingin görünüşünde içsel fırtınayı yaşıyordum…
Ne kadarda özlemişim akşamın kızıllığında camlardaki alevleri; başım göğsünde, ellerim ellerinde seyretmeyi… Kızıllıkta kaybolmayı gözlerinde..
Ne kadar acıydı; aynı mehtabı ayrı ayrı mekânlarda izlemek… Grup vakti ufka karşı şarabı yalnız başına yudumlamak… Aynı havayı solurken ayrı olmak… Ağlara takılmış balığın çırpınışı gibi, ölüm ile yaşam arasında gidip geliyordum sensiz yalnızlıklarda…
Şehrin karanlığı çöküyor ruhumun derinliklerine… Daha kaç mevsim geçireceğim, kaç sensiz sabahlara uyanacağım… Ve daha ne kadar bekleyeceğim gözlerim puslu, dumanlı ve ıslak, bu limanda giden yelkenlilerin dönüşünü…
Gönlümün kandili söndü, sensiz karanlıktayım…
05.02.2011
DENİZ
17.10 Büyükada vapuru
Kayıt Tarihi : 19.2.2011 17:13:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Gönlümün kandili söndü, sensiz karanlıktayım…
Harika dizelerdi sayın Avcı,gönülden kutluyorum bu içli şiiri ve şairini...sevgiyle ve güzelliklerde kalın,sevgiler...
gözleme dayalı ve duygusal ,akıcı, hoş bir çalışma olmuş..Tebrik ediyorum..
Yazılarında da çok başarılısın sevgili Fatoşum
Kutlarım+10
İçimde dumansız ateş yanıyor.
Perişan haldayım, başım dönüyor.
Akşam karanlığı çöktüğü zaman.
Yüreğimden yüreğine yalım yalım alaz gönderiyorum bu dörtlükle ki yeni güzellikler yaratırken katkım olsun dost.
TÜM YORUMLAR (9)