Tarumar ederken zamanı
yalnızlık üzerime üşüştü.
an durdu,
ben gittim...
ölümüyüm ne!
Tam;
üç bin yıl önceydi.
doğuyordum güneşe...
aynı anda
ölüyordum geceye.
işte
bu kargaşada
sesleniyordum;
Ben;
her yerindeyim her yerin.
ve
bazen hiçbiryerdeyim.
yine de
her yerdeyken
hiç bir yerde gezinirim.
yersizim...
Ben;
herkes olurum
hiçkimseyken.
bazen
hiçkimsenin içinde herkes ol ...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!