Yıllar Sonra Şiiri - Esra Nizam

"Yıllar Sonra"

Bir kasım akşamıydı.
Beynimin içinde
melodisi gürültü olan bir senfoni.
Bilmem kaç gecenin
uykusuzluğunu sırtlanmış,
mora bulanmış göz altları…
Yorgun düşmüş bir beden…
Bir atımlıkta kalp vardı solumda…
Kafamın içindeki kaosa inat,
Derin bir sessizlik içindeydim.
Beklenmedik bir zil sesiyle irkildim.
Kapıyı açtığımda,
Önce zihnimin
bana oyun oynadığı düşündüm.
O kadar uykusuzluğun ardından gelen
bi halisülasyon olmalıydı bu.
Sesini duyduğum an anladım ki
Hiç olmadığı kadar gerçekti her şey.

-Merhaba…

-Nasıl karşılamam gerekiyordu?
İçeriye buyur mu edecektim
Kapıyı yüzüne mi çarpacaktım.
Neden şimdi geldin diye
Göğsünü yumruklayıp hesap mı soracaktım?
Saniyeler içinde
bir sürü soru zihnimi ele geçirdi.
Ondan duyduğum kadarı
dökülebildi dilimden.

-Merhaba…

-…Gelebilir miyim ?

Hiçbir şey diyemedim.
Buyur geç dercesine uzattım elimi..
Benden o kadar emindi ki hala…
Yıllar sonra çıkıp geldiğinde
hiçbir şey olmamış gibi
hiç yadırgamayacakmışım gibi.
Öylece geçip oturdu baş köşeye.

-Neden Geldin ?

-Gelmese miydim ?

-Senceee,
biraz geç kalmadın mı?

- .........

-Susmaya mı geldin?
Cevap ver bana.
Geç kalmadın mı?
Gittin,
Bir kere dönüp bakmadın arkana.
Bir tek sen vardın hayatımda.
Ben düştüm yerlere yığıldım.
Dizlerim paramparça oldu seni ararken.
Kendimi kaybettim.
Hepsinden haberin vardı.
Gelmedin..
Şimdi neden ?

-Korktum.
Sağlıklı düşünemediğim bir zamandı.
Her şeyden
uzak kalmaya ihtiyacım vardı.

-Her şeyden değil!
Benden !
Tek fazlalılığınmışım gibi
davrandığın benden!

-Öyle değildi.

-Öyleydi.
Hayatında herkese yer buldun.
Herkes yanıbaşındaydı.
Bana buz dağı oldun.
Şen kahkahaların
her zaman başkalarınaydı.
Beni hep bi köşeye attın.
Nasılsa gitmez,
Nasılsa bekler…
Çok seviyorum ya seni!
Ölesiye aşığım ya sana!
Kenar süsü gibi
bir köşede dururdum değil mi?

-Kafam çok karışmıştı.
Her şey,
herkes üstüme geliyordu.
Senin ilgin
beni bunaltıyor gibiydi o zamanlar.

-Benim ilgim öyle mi?
İlgi değildi o.
Benim sana sonsuz sevgimdi.
Hala
karşında konuşmamı bile zorlayan.
Bana gecelerce nefes aldırmayan
Başıma gelmedik şey bırakmayan.
Onca yaptıklarına rağmen,
Bitmek bilmeyen
bir gram eksilmeyen sevgimdi.

-Bunu çok sonra anladım.

-Sen bi bok anlamadın!
Hep kendi keyfinin peşindeydin.
Bir gün olsun umrunda olmadı.
Fazla geldi benim sevgim sana.
Şık durmadı üzerinde,
taşıyamadın.
Layık olmadın.
Gittin ,yetinmedin yıkılışımla.
Elinden gelen bütün kötülükleri yaptın.
Ben yine sana geldim.
Gurursuzca !
Ben yandım ama bak sen yaktın.
Üflersen belki geçer demeye geldim kapına.
Defalarca.

-Böyle konuşma nolur.
Beni bi dinler misin?
Yeteri kadar
düşünecek zamanım oldu.
Anladım gerçeğin ne olduğunu.
Ben seni hiç unutmadım.
Senden sonra olan her şey,
Seni unutmak içindi.
Geldim işte burdayım.
Hayat bizi anlamaz mı sence?

-Ne hayatı be!
Ne hayatı…
Sen bende bir hayat mı bıraktın.
Hayallerimi darp ettin.
Çocukluğumu götürdün giderken...
Öyle çok hırpaladın ki hislerimi,
neyi nasıl seveceğimi şaşırdım.
Senden sonra
herkese düşman oldum.
Kendime bile…
Her şeyimi kaybettim.
Benim bi hayatım mı kaldı?

-Ben…
Seni merak ettiğim için…
Seni özlediğim için geldim.
Seni hala sevdiğimi
anladığım için geldim.

-Bu da yeni bi tuzak mı?
Belli ki benden alacağın
bir şeyler kaldığına
inanıyorsun hala.
Ben seni sevmiyorum.
Seni sevdiğim halin çoktan öldü.
Sen sevdiğim adama
sima olarak benzeyen,
bir yabancı olarak
duruyorsun karşımda.

-Böyle konuşma lütfen...
Cesaretimi toplayıp gelmek
hiç kolay değildi zaten.

Biliyor musun?
Ben olsam yapamazdım.
Ben sana kıyamazdım.
Sen bana hiç acımadın.
Şimdi seni buraya getiren
amacın her neyse,
Onu da al,
Defol git burdan.

-Bunlar gerçek hislerin değil.
Kalbinin kırıklığından,
Öfkenden böyle söylüyorsun.
Sana inanmıyorum…

-Yıllar sonra ilk defa
ortak bi noktamız oldu bak.
Bende sana inanmıyorum.
Şimdi git burdan…
Yaptığı hiçbir şeyin
sonucu düşünmeyen şımarık bir çocuğa
Artık Eyvallahım yok.
Kalbimi sevgisizliğinle dövdüğün
ellerin kırılsın.

- .....

ESRA NİZAM