Yiğidim Şiiri - Ahmet Güllüce

Mevsimi bitince solar yapraklar

Bahara doymadan göçtün de gittin

Gel diye bağrını açtı topraklar

Kara toprakları seçtin de gittin

Bıraktın şu zalim dünyada bizi

Düşürdün figana feryada bizi

Sensiz koma yavrum rüyada bizi

Dizimin dibinden kaçtın da gittin

Ardından kavrulup yanmışım oğul

Hep adın söyleyip anmışım oğul

Sanki bitek dertli benmişim oğul

Bağrıma yaralar açtın da gittin

Gelmiyor hiç yazım kaldım güzlerde

Mecal yok ardından bakan gözlerde

Gördüm uzaklardan sen omuzlarda

Kelebekler gibi uçtun da gittin

Böylesi herkese nasip olmazmış

Niyazla sulanan güller solmazmış

Şehitlerin boynu bükük kalmazmış

Şahadet şerbeti içtin de gittin

Bilirim cennette yerin yüksekte

Yaradan kulunu komaz tümsekte

Faydasız ardından biz üzülsek de

Bunca sevenlerden geçtin de gittin

Ağlarsa şikayet etme ananı

Yokluğun derinden sardı bu canı

Görüp dolaştığım yurdu cihanı

Harman yeri gibi biçtin de gittin.