Yetmiş Sene Şiiri - Birkan Demirci

şu kapıyı çarpıp gittiğinden berli
buralarda çok şey değişti be gözüm.
bir ben aynıyım.
senden sonra çok kişi geldi geçti
hiç birisiyle yapamadım lakin
fakat zannetmeki hiç birisi senin yerini doldurmadı
doldurdu be gözüm, doldurdu
hepsi senden iyiydi aslında, hemde senden güzeldi
en mühümi hepside beni sevdi inanırmısın
ama bu benim aptal kafam senden başkasını düşünmedi
gönlümde senden başkasını sevmedi
belki inanmayacaksın ama hala seni bekliyorum
taşınmadım bile hala aynı evdeyim
hatta aynı odada yatıyor,
aynı pencereden bakıyorum sokağa.
aynı yatağı kullanıyorum
yorganım dahi eskidi atmaya kıyamıyorum,

Dile kolay Be Gözüm yetmiş sene geçti hala bekarım
-Ha; duydumda sen üç defa evlenip boşanmışsın
üçüde hayırsız çıkmış, üzüldüm be iki gözüm.
otuzbeş sene evvel terk etmiştin bu mahalleyi
bu evi,bu odayı, birde değersiz beni.

gitmeden önce aldığın çiçek varya;
hala vazoda, kurudu, çürüdü nerdeyse
ne çiçek kaldı, ne yaprak be gözüm
otuzbeş sene suyunu değiştirdim durdum
iki ay oldu sulamadım, de bi niye;
aklımada gelmişken; rahatsızlamdım, doktora gittim geçende
tutturdu kansermiymişim ne,
iki ay ömür biçti ömrüme
o günden sonra başladım bu mektuba
hiç yollamak istemedim, içimden gelmedi be gözüm,
hoş gelse ne yazar; adresinmi var ki bende
- Öldünmü, Kaldınmı, niye gelmezsin bilmem ki!
sinirlendim kusura kalma birazda hastalıktan.
aslında son satırlarılarıda ben yazmadım
dermanım kalmadı, yedi bitirdi beni bu melanet
inanmasamda; hastamıyım ne.
ben söyledim Rıfat yazdı be gözüm.
'ölecekmiyim ne '
ben Rıfat; öldü bacım, öldü

1997/ Samsun/56'lar