Doğmayışının doğurduğu
hüzün dağları
kök salıyor
içime doğru
bendeki yalnızlığa inat
dışımda;
laf
duygu
kaygı
öfke
inat
iddia kalabalığı
Mahkumken insanlar
neyi önemsiyorlarsa ona
dağımda en cılız bitkiye tutunmak bile
yetiyor bana...
Kayıt Tarihi : 11.8.2020 13:17:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!