Yetimlerin mirası Şiiri - Ahmet Nejat Al ...

Yetimlerin Mirâsı
Suskun şehirlerin kalbinde büyürler,
Bir ninninin yarısında uyanmış gibi.
Toprak onlara kucak,
Gökyüzü tek örtüdür.

Kimi annesiz, kimi babasız,
Ama hepsi ümmetin öksüz yanıdır.
Yetimlik bir isim değil artık,
Bir çağın alnına vurulmuş mühürdür.

Ey ümmet!
Her çocuğun gözyaşında
Senin susuşun var.
Her çatlamış dudakta
Senin gecikmiş merhametin.

Yetimlerin mirası,
Bizim kaybettiğimiz vicdandır.
O minik eller,
Unutulan bir duayı tutar hâlâ.
Kırılmış bir oyuncakta,
Bir ümmetin kalbi çarpar gizlice.

Onlar,
Konuşmadan sorar:
"Adalet nerededir?"
"Selâm kimin dilindedir?"

Ve biz susarız.
Ama bil ki,
Bu suskunluk yarın bize hesap soracak.
Çünkü bir çocuğun
Ağlayışıyla yıkılır bazen bir devrin tahtı.

Ey gözlerini harf harf ağlatan yetim,
Senin yüreğinle yazılır yeniden
Dirilişin mektubu.
Ve senin dudaklarından dökülen bir "amin",
Arş'a kadar uzanır,
İşte biz orada eksildik…

Ama unutma:
Sen bu ümmetin
En masum duasısın.
Ve o dua,
İnşallah bir sabah
Kudüs'ü uyandıracak!