Yetimim Şiiri - Barış Yeşiltaş

YETİMİM


Bir fotoğraf var elimde, eski, solgun bir renk,
Yüzümde ki gülüşler, artık çok uzak.
Kokunu hatırlamıyorum, sesini de unuttum,
Yalnızlığın adı oldum, sokaklarda kayboldum.

Bir bayram sabahı sessiz geçer kapımdan,
Ne el öpen var, ne şeker uzatan candan.
Çocuk sesleri duyarım, kalbim kırılır sessizce,
Bir '' Baba '' diyesim gelir, içim paramparça.

Yastığım dert ortağım, battaniyem sırdaşım,
Her gece anlatırım, dinler beni yoldaşım.
Rüzgarla konuşurum bazen, yıldızlara dert yanarım,
Yetimlik ağır gelir, kalp sabrı zor sınav.

Küçüktüm anlamazdım, niye herkesin yanında Babası var?
Ben hep penceredeydim, beklerdim babam gelsin yanıma.
Oysa kimse gelmedi, günler birbirini kovaladı,
' Baba '' kelimesi dudakta, içimde hep yarım kaldı.

Okulda ismim okunur, herkesin yanında babası,
Benimse yok, elimi tutacak sıcak birisi.
Kalemim düşer bazen, kaldıran olmaz yanımda,
Yetimlik taş gibi durur, kalbimin tam ortasında.

Kırık bir sandalye var, üzerinde umut oturur,
Her gün biraz daha eksilir, biraz daha durulur.
Ben büyüdükçe anladım, bazı boşluklar dolmaz,
Sevgi gitti mi bir kez, asla yeri dolmaz.

Ama ben güçlüyüm, ağlasam da sessizce,
Acılarımdan doğarım, yanarım sonra yeniden.
Yokluktan öğrendim ben, varlığın değerini,
Bir sarılmanın, bir sesin, bir babanın kıymetini.

Şimdi kalabalıkta yürürüm başım dik,
İçimde bir yara var, adı '' yetimlik ''
Ama utanmam asla, o beni ben edendir,
Kırık kalplerden doğar bazen en güzel çiçek.

Geceleri dua ederim, kimse kalmasın yalnız,
Bir çocuk ağlamasın, '' Babam nerede? '' diye.
Benim dualarım sessiz, ama içten, derinden,
Çünkü bilir bir yetim, Sessizliğin dilinden.

Belki bir gün biri der ki, '' Evladım, korkma, geldim. ''
O zaman dünya döner, yeniden güler kalbim.
O güne kadar, yalnız da olsam ben,
Yaşarım onurumla, çünkü ben yetimim.

YAZAR: BARIŞ YEŞİLTAŞ
TARİH: 07.10.2025
SAAT: 12:00