Şehrin ücra bir köşesinde
Levhası var, Yetim Hane
Bırakmışlar, birden çok var anne
Kardeşlerim onlarca, hepsi can pare
Sandım, sanki misafir hane
Pekte iyi değildi ev sahibi
Annem bırakmıştı devletin beşiğine
Yat kalk hayat hep aynı
Kafayı bozmamak kolay mı
Bağzan dayak seronomisi, hortumla
Bağzan sevgi göstergesi yalan dolanla
Hep kapıya takılırdı gözüm
Güzel iyi giyimli bir kadın
Kollarını açıp gel yavrucuğum
Derdi belki, beni alıp götürürdü hani
Rüyamda bir mert yiğidin elinden tutmuşum
Bana pamuk şeker alıyor
Babacığım diyordum
Ali diye sesleniyordu babam
Adımı babam koymuş
Kaderimi ne yazmıştı
Bize kim sahip çıkmıştı
Terk edilmişlik sızlatıyordu şu küçücük yüreğimi
Sahipsizlik perişan ediyordu şu küçücük bedenleri
Yetimler hep neden ağlar, annesinin kokusunu arar
Yetimler neden garip ki herkes biraz yetim ki
Neden yetimlere sahip çıkılmaz, insan yükü çok mu ağır
Tülay BilginKayıt Tarihi : 10.3.2009 14:41:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Elleri kınalı bebek Gözleri yetim bebek Seni sana kim terk etti bebek Kimin günahısın bebek Cefayı sana mı sardılar Parmaklıklar ardına mı koydular Seni hiç mi kayırmadılar Elleri kınalı bebek Seni bırakıp kaçtılar Yada öksüz bıraktılar Gözleri buğulu bebek Sen gülmez misin bebek
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!