Yetim Kız Şiiri - Aygül Zade

Ben bir yetim kızım,
Adımı bile usulca söyler rüzgâr.
Oyuncağım olmadı belki,
Ama hayallerim vardı kocaman, yarım kalan.

Saçımı okşayan el yoktu,
Bir masalda bile geçmezdi adım.
Karanlıkta korkunca sarılacak kimsem,
Bir “korkma” sözü yoktu dudaklarımda hazır.

Gözlerim konuşmayı küçükken öğrendi,
Bir bakışımda bütün geçmiş gizli.
Kimsesiz değilim aslında,
Ama kalabalıklar içinde en yalnız benim.

Annemin sesi artık rüyalarda,
Babam bir dua, adı sadece taşlarda.
Ama ben dimdik duruyorum işte,
Çünkü düşmek lüks, yetimlere yakışmaz annemle babam bakarken gökten.

Ben bir yetim kızım,
Kırıklar içinde büyümüş, ama yıkılmamış.
Sevilmeyi değil, sevmeyi öğrenmiş,
Ve her eksikten kendi ışığını doğurmuş…