Yeter Şiiri - Azad Kara

Bunca yüke derde, bunca yalana yeter..
Yaşa yaşa bitmiyor sol yanımdaki keder..
Sonumu görsene! bi avuç toprak ve mermer.
Canım yanıyor, nolur, ölmeyeyim bu sefer..
Yeter..
Umutlar artık ölecek saatteler..
Başımı alıp ırağa götürseler..
Hakikat sandığım ceset hikâyeler..
Hayatıma ne de çok kasvet ekmişler..
Yeter..
Ölü ruhum titrek, dünyayı gözler,
Kahpe Dünya, umutlarımla rakseder..
Dayanamıyorum heyhat!
Ha toprak olmuşum, ha hortlak! ne farkeder..
Yeter..
Üstüme gelen sokaklar, caddeler..
Perdesi cayır cayır yakılmış sahneler,
Yüzlerde kabuk tutmuş maskeler,
Zevk tanrısı ve müridi olan köleler..
Yeter!
Sevdiklerimden geriye kalan gölgeler,
Ruhuma 22 dikiş attıran seneler,
İçimin yangını dışımın gözyaşına küfreder,
Birgün bu dünyaya söyletecekler!
‘Bendim kahır, keder. Sık dişini, hayatı becer!
Yeter!
Bir yanda annem ve çelikten çember,
Bir yanda kardeşim ve karanlık kentler,
Bir yanda babam ve derin yareler,
Ben nerdeyim? Ah ömrümü geri verseler..
Yeter!!
Boğazım düğümlenir, yutulur kelimeler,
Dolar gözlerim, nasırlı ellerim titrer..
Dizimin bağı çözülür, bedenim diz çöker,
İçimde korkunç bir ur var, elbet bir gün biter..
Biter değil mi?
Yeter ulan yeter!
Hayata da, paraya da, sevdaya da yeter!
Fâni ilimler ve kendini bilge sanan müsveddeler!
Bana ayrılan sürenin sonunu göremeyecekler..
Birgün sessiz sedasız çeker giderim, duymaz kimseler..