Yeşeren Umutlar Şiiri - Yiğit Bekir Ekin ...

"Yeşeren Umutlar"

Yirmi beşinde bir yürek,
Tekrar yeşerdi umutla.
Kimsenin sevmediği birini,
Sevgiyle sarıp sarmaladı hayatta.

Yirmi üçünde çıkageldi o,
Kucak açtı sessizliğe.
Öğretti unuttuğu duyguları,
Sanki hep oraya aitmişçesine.

İlkti onun için,
İlk, her şey demekti;
Kalbiyle bir bütündü,
Kendiyle yek, sevgide tekti.

Hüzünle gülümsemekten yorulmuştu,
Bir kez olsun mutluluğa tutunmak istedi.
Ama ne yapsa da olmadı,
Mutluluğu kendine çeviremedi…

Zamanla sustu sevda,
Araya girdi ayrılıklar,
Yüzleşti gerçeklerle:
Aldatmalarla, eksik anlatılanlarla…

Sonra bir gün…
Takvim 16 Nisan'ı gösterdi.
Bir sabah,
Bir veda mesajı düştü ekranına sessizce.

Ben ağlarken, geceye sığındım,
Oysa o, başka yüzlerde güldü,
Hiçbir yara almamış gibi,
Gözlerinde başka sokaklar vardı.

Ben sustukça, yalnızlık büyüdü,
Oysa o, kalbini başka ellere açtı,
Kırıklarımın sesi duyulmadı,
Kendi dünyasında mutluydu.

Bu ayrılık, sadece benim hikayemdi,
O için bir an, bir rüzgar,
Benim içinse yanık bir yara,
Ve umudun küllerinde yalnızlık…

Ben acımı saklarken,
O sokaklarda özgürdü,
Gülüşleri başka dudaklarda,
Gözleri bambaşka ellerde.

Ben kırıklarla baş başa,
O yeni oyunlarda kaybolmuş,
Hiçbir iz bırakmadı geride,
Sanki hiç sevmedi beni, hiç yokmuşum gibi.

Bir ben ağladım gece gece,
O başka kalplerde gezerken,
Ve ben anladım ki,
Bazı yaralar asla kapanmaz.

Yıkıldım, evet… artık kaldırmam sancıyı,
Kırık kalbim sustu, yok umut yarını.
Her düşüş, derin bir uçurum bana,
Pes ettim; bu son, daha fazla dayanamam artık.