Yerçekimsiz İhtilâl Şiiri - Kara Çocuk 2

Seni sevmek; zamanın nabzını bir mühürle durdurmak,
Gülün rüyasını, bir şebnemin kalbine sığdırmaktır.
Yüzün; aynaların ötesinde, sırrı çözülmemiş bir iklim,
Bakışların; asırların ötesinden gelen o mukaddes çağrıdır.
Seninle başlar her şey; eşya kendi adını seninle hatırlar,
Çünkü nurun, bu fani karanlığın bağrını yaran tek sabahtır.

​Geceleri ufkumda yükselen o vakur Dolunay,
Ruhumun hicranını, gümüşi bir sessizlikle yıkar.
Bu öyle bir aynadır ki; ne leke kabul eder, ne gölge...
Seni düşünmek; varlığın o en ince noktasına Elif çekmektir.
Bütün diller susunca başlayan o deruni şavk,
Zamanın zembereğini koparır da, beni senin genişliğine bırakır.
Sen yoksan; mekan bir zindan, gökyüzü bir enkaz yığınıdır.

​Ve kalbimde, o billur rüyaların en zarif yerinde,
Bir Çalıkuşu havalanır, kanatları sonsuzluk kokulu...
Sığmaz bu ten kafesinin o dar, o boğucu surlarına;
Mavera rüzgârıyla süzülür, senin o ulaşılamaz ufkuna konar.
Hangi hayale sızsan, orası bir mukaddes yangın yeridir;
Hangi sessizliğe değsen, orada ebedi bir şarkı başlar.
Benim ruhum, senin o anarşik kanat çırpışlarında bulur asıl huzurunu.

​Öyle bir yangın ki bu; küle değil, güle aşık bir kor,
Öyle bir gurbet ki; vuslatı bile özlemden bir haritadır.
Her mısram seninle mühürlü, her nefesim sana emanet;
Zaman dökülür, mekan yıkılır, geriye bir tek sen kalırsın.
Seni sevmek; bir ateşin içinde serinlemeyi öğrenmek,
Ve her gün, her an, yeniden o ebediyet suyundan içmektir.

​Fakat seni gördüğüm o an var ya, o dehşetli fırtına...
İçimdeki bütün surlar yıkılır, ruhum titrer de yerinden oynar.
Dizlerimin bağı çözülür, dünya ayaklarımın altından kayar gider;
Ayakta durmak; yerçekimine değil, senin nuruna direnmektir artık.
Bir saniye, sadece bir lahza seni görebilmek için ömür verilir;
Öyle özledim ki... Bu özlem, kelimelerin bittiği o son sınırdır.
Adın geçince değil, hayalin gelince bile diz çöker bu can.