Bir yeraltım var benim,
Nemli bir yalnızlıkta büyüyen,
Kendi sesinden ürken bir kalp kadar loş.
İnsanlara değil, yankılara anlatıyorum artık kendimi,
Çünkü yankılar bile daha sadık.
Kibirle karışık bir kırgınlık var içimde,
Hem incittim dünyayı,
Hem de ona sığınacak kadar sevdim.
Yaralarımı dilimle ölçtüm,
Sustukça büyüdü kelimeler.
Ben, kendi içimin en kuytu köşesinden bakıyorum size:
Bir çocuk gibi, bir hayalet gibi,
Bir varoluş sancısının tam ortasından.
İyiliğe inanmadım çünkü kimse inanılacak kadar iyi değildi.
Sevgiye sığındım,
Ama sevgi bana sığmadı.
Karanlıkta yazdım,
Işıktan korkanların defterine.
Tanrı bile uğramaz bu kadar derine,
Çünkü burada umut bile küflenir.
Ve ben,
Yine de yazıyorum,
Bir insanın kendini affetmesi için
Ne kadar kelime gerekir, onu bulmak için.
Kayıt Tarihi : 25.10.2025 12:11:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
