Yeniçe İstasyonundan Geçen Son Tren…

YENİÇE İSTASYONUNDAN GEÇEN SON TREN…

Yenice istasyonundayım
Trenler gelip geçiyor
Kimin yükü tonaj olarak çok ağır
Kiminin yükü aklın alamayacağı kadar ağır

Çünkü sevda yüklenmiş vagonları
Kimileri Annesine, kimisi babasına
Kimileri kalbi pır pır pır eden sevdalılara
Yavaş yavaş gelip geçiyorken duraktan

Seyretmekle yetiniyorsun/çaresizce vagonları
Kimsesizliğime onay veriyorum işte bu gün
Ümitlerimi çoğalttığım /kocaman Mersin şehirde
Yaşlanmış ve Küçülmüş halimle/durduğun yerde

İnsan yüzlerinde mutluluk çağıran ifadeleri özledim
Kalıyor gözlerinde/bir hüzün damlacıkları
Yıllarca içimde sakladığım korku titreyor
Ayağa katlığım an düşüyor elinden bavulum

Ne çok kahır yüklü yenice istasyonunda/karanlık
Yolculuğum isteksiz, gitme diyor kalbimdeki feryat
Şimdi yaklaşmışken Çokurova mavisi istasyona
Kaderini çizmeye/beynim men ediyor beni

Gitme diyor deli düşüncelerim
Beni çeken, bu yerin çekiciliği değil
Karşılık vermeyen platonik aşkların umutları
Hislerim beni alıkoymaya uğraşırken

Umuda gidişlerim olacak diyor öfkelerim
Kapat gözlerini bilinmeyen adresine götüren seni
Son tren de geçti bu gün yenice istasyonundan
Ben senin hayalinle ve seninle meşgulken…

25/09/2010
İbrahim BEKLER
AKDENİZ / MERSİN