Yeni Bir Ney Şiiri - Kemter Abdal

Güneşin sır küpüne düşen toz oldum,
Zamanın çarkında bir "Hû!" savruldum.

Aşkın kılıcıyla yarıldı gökler,
İçime, kanadı kırık melekler düştü.

Su, ateşe mektup yazdı diliyle,
Toprak, göğe ayna tuttu eliyle.

Bizim semahımız: Kırık kanatlı kuşların dönüşü,
Bizim muhabbetimiz: Taşın kalbinde gizli buğu.

Meydan, gölgesiz bir ağaçtır bizim,
Dallarında yanan binlerce çerağ.

Soframız: Bir dağın yalnızlığı,
Lokmamız: Suskunluğun tadı.

Hızır’ın bastığı taşta filizlenen söz,
Kırklar’ın içtiği demde mayalanan öz.

Biz ki, ateşin gül bahçesinde doğduk,
Gövdemiz toprak, ruhumuz ışık oldu.

Kemter Abdal eydür:
Bu deyiş, yaralı bir turnanın kanadında yazılıdır.
Okuyan, kendi göğüne uzanır.