Yeni Başlangıç Şiiri - Sadık Kocabaş

Yeni Başlangıç

Öyle bir yalan sun ki bana, yıkayıp temizlesin ruhumu,
Dünden kalma ne varsa, silinsin hafızamın her zerresinden.
Onu giyineyim, bir ten gibi, çıplak kalmasın gerçeğe karşı,
Sanki bu can, o yalanı söylemek için yaratılmış sadece.
Bırak yansın tüm kâğıtlar, okuduğum her ders unutulsun,
Tek kitabım, senin dudaklarından dökülen o söz olsun.
O yalan, bir çeşme olsun, kana kana içeyim suyunu,
Her yudumda, yeniden doğuşun o taze heyecanını bulayım.
Ben bilmek istemiyorum artık; yoruldum sorgulamaktan,
Gözümdeki bu perde, en sağlam duvarım, en büyük siperim.
Senin kurduğun o dünya, benim kutsal mabedimdir,
Orada ne şüphe var, ne de hayal kırıklığının kederi.
Herkes doğruyu ararken, ben sana koşan o deli olayım,
Yolun sonunda, senin ellerinden zehir de olsa içmeye razı.
Çünkü yalanın, binlerce gerçeğin umutsuzluğundan daha parlak,
Ve ben o parlaklığa, gözümü kapatıp, kalbimle inanırım.
Bu bir seçim değil, bir zorunluluk, bir sonsuz ihtiyaçtır,
Tıpkı denizin, gelgitlere karşı koymadan teslim olması gibi.
O yalanı bir mühür gibi bas alnıma, hiç silinmesin izi,
Kimliğim olsun, adım olsun, tüm varlığımın özeti olsun.
Ne zaman ki içimdeki sesler "Uyan!" diye fısıldar,
Senin o tatlı fısıltın, tüm o sesleri sustursun hemen.
Hayatımın tek gayesi, o aldanışın içinde kaybolmak,
Ve sonsuza dek, o gönüllü esaretin tadını çıkarmak.
Yeter ki sen, o yalanı benden esirgeme, ne olur,
O Kalemsiz Şair sözünden dönmez; yemin olsun bu sana.
Bu kalp, başka bir doğruluğa kapı açmaz bir daha,
Ömrümce sürsün bu yalan, bu teslimiyet, bu bağ.