Yeminimsin... Şiiri - Hasan Belek 2

Gönül dağlarını bir bir hep aştın,
Sabır bardağımdan en sona taştın,
Alev oldun, bütün canıma ulaştın,
Sen benim tek çarem, tek yeminimsin.

​Kurumuş toprağıma yağmur oldun,
En dipsiz kuyulara bir umut doldun,
Kaybolan bu ruhu yeniden buldun,
Sen canımın içi, en derinimsin.

​Beni benden alıp derbeder ettin,
Bir bakışla aklımı ziyan ettin,
Can evime kendini isyan ettin,
Bu fani cihandaki cennetimsin.

​Bazen bir fırtına, bir rüzgâr gibi,
Bazen korunaklı, sağlam sur gibi,
İçime işleyen gizli sır gibi,
Yazdığım en güzel, tek şiirimsin.

​Herkes bu sevdadan sen "vazgeç" derken,
Umutlar birer birer tükenirken,
Ben bu sensizliğe boyun eğerken,
Hem derdimsin hem de tek tabibimsin.

​Ben senin uğrunda bir kurban olsam,
Gönlünde yeniden doğup, kaybolsam,
Son nefesimde adınla son bulsam,
Hem son durağım hem de evvelimsin.

​Ne bir ahım vardır ne sitem sözüm,
Hasan başkasını görmüyor gözüm,
Bu benim gerçeğim, bu benim özüm,
Ezelden ecele kadar bir benimsin...

Hasan Belek
03 09 25
Akçay