Yemin (kızılgülüm) Şiiri - Yunus Kara

Ant olsun gözlerine, ant olsun saçlarına,
Beni baştan yaratan Mesih avuçlarına,
Yeminimi astığım o kirpik uçlarına;
Ant olsun ki kimseyi senin kadar sevmedim,
Ve kimseye bir tanem kızıl gülüm demedim.

Bir kızıla ram edip aşkın nakkaşlarını,
Melalimle çatlattım ben sabır taşlarını,
Hüzün yüklü bulutlar en acı yaşlarını,
Yüreğime döksün ki sen gideli gülmedim.
Ve kimseye bir tanem kızıl gülüm demedim.

Şafakları gözledim saçların doğar diye,
Guruba kılıç çaldım hüsnüne ağyar diye.
Güneşe kin besledim ufkumu boyar diye;
Bütün renkler silindi başka kızıl bilmedim,
Ve kimseye bir tanem kızıl gülüm demedim.

Bağbozumu vaktiydi sen düştün yüreğime,
En mahrem sırlarımı gizlediğim yerime,
Binlerce yemin olsun en büyük yeminime,
Ecel çaldı kapımı ben sensizken ölmedim,
Ve kimseye bir tanem kızıl gülüm demedim.

Yol aldıkça vuslata ümidimin kervanı,
Adım adım her anı, ölçtüm biçtim zamanı,
Gülüşünle sineme bıraktığın imzanı;
Yıl geçti, gün eskidi: bin hicranla silmedim,
Ve kimseye bir tanem kızıl gülüm demedim.

Son güzün kızılıyla boyadığım saçların,
Tenime hasret kalsın kınalı avuçların,
Adına hicran denen kulelerin, burçların
Üzerime çöksün ki başkasını sevmedim,
Ve kimseye bir tanem kızıl gülüm demedim.
YUNUS KARA