Yemin ediyorum Şiiri - Murat Ülkü

Yemin ediyorum, ben seni yar sandım,
Ömrümün rotası, kalbimin sığınağı,
En kuytu köşede açan o ilkbahar sandım,
Meğerse fırtınanın en büyük kaynağı.
Sözlerin gerçeğin ta kendisi sandım.
​
​"Seviyorum" dedin, o an aşık sandım,
Ateşin beni yaktı, sandım ki aşk bu,
Gökteki yıldızdan kalbime düşen ışık sandım,
Meğerse sahte bir gölgenin yansımasıymış su.
O yalanı bir ömür sürecek yemin sandım.
​
​Beş dakika göreyim dedim, sevda sandım,
Ufacık anlarda büyük anlamlar aradım,
Her bakışını ebedi bir bağa aday sandım,
Meğerse sadece bir perdenin açılıp kapanışıymış dram.
Bu telaşı, yüreğime kazınmış bir imza sandım.
​
​"Canım" diyince, ölene kadar benimsin sandım,
O kelimenin ağırlığıyla titredi ellerim,
Sensiz geçen her anı ödenmez bir ziyan sandım,
Meğerse sadece geçici bir uğrakmış yerim.
Ben bu yalanı en büyük doğru sandım.
​
​Sandım işte, bir kördüm ben o anda,
Gözümde tül, kalbimde koca bir saflık,
Şimdi o sandıklarımın enkazı var bu handa,
Geride kalan sadece bir boşluk, bir yalnızlık.
Hepsi bir yeminle başladı, bir "sandım" ile bitti.
​
​Ne yar sandım ne aşk ne de sevda olandın.
Sen sadece benim büyük bir yanılgımdın.
Şimdi o yalan perdesi yırtıldı, bak: kadere inanıyorum,
Ben ki, kendi gerçeğine uyanan tek hakikatim.
Ve en büyük yeminim kendime: kendime güveniyorum.
Artık o yalanı değil, bu sağlam duruşu yaşıyorum.