Yediverenler Şiiri - Selçuk Yılmaz

Yalnızlığın ve özgürlüğün
Belki de vazgeçilmez
O İstanbul tutkun;
Ne gariptir ki hayatın bu bir cilvesi
O hiç olmayan birlikteliğimizin
Tanığıdır Ortaköy sahilleri,
X x x
Çocuksu duygularla birbirimizi,
Oturup söyleşemediğimiz o anları
Kasım Baba’nın Deniz Parkında bir yerde
Kıyıda ki masada okurken ben kitapları
X x x
Kavak yellerinin henüz esmediği o demler
Ah Ortaköy ve Kabataş'lı yıllar...
Dururduk belki ayrı masalarda sen ve ben;
Başımın derdiydi hep o kör olası dersler,
X X X
Bir yarim vardı bilmezdi hiç beni,
Her çarşamba Beşiktaş’a gidip gelirdi,
Bakar dururdum ardı sıra öylece
Ortaköy’ün içinde bir yerdeydi evi...
X x x
Yıllar yıllar aklımı başımdan alıp
Beni benimle savurup duran yıllar,
Tüm gizemiyle ve sonra ve şimdi
Bizi bize kılıp öylece geride kalan yıllar;
X x x
Gezinirken sensizliğin gölgesinde
Dedi “ne olur” bir gün beni arayıver;
Aklıma geliverdi yakamozlu geceler,
Ve ufkumda filizlenirdi o an çiçekler,
X x x
Bekleyip dururken bizi bizle Ortaköy’de
Martıların çığlığında anılar ses verir bir yerde
İstanbul’un orta yerinde bir çay bahçesinde;
Yedi veren gülleri gibiyiz artık hep birlikte......

21.Haziran 2001