Yedinci Kata Sızan İhanet

Cehennemin yedinci katında doğanlara,
bu iyi niyet değildir; bir ihtilal şeklidir.
Onlar azalmayan bir toplulukla yarışırlar,
sen eksiliyor sanırsın kendini,
oysa her eksikliğinde onlar güçlenir.

Yolundan dönen ne varsa,
zehirleri tenine değil, ruhuna saplanır.

Artık “aile” diyebilmek güçtür;
gözünle kör numarası yapsan da,
gerçek toprağın altında çürür.

Sana vaat edilen güzellik,
sadece bir sahne arkası oyundur.
Masum gülüşler ve sahte samimiyetlerle dolu bavullar
üzerine kapanır;
çamura gömülür, unutulur, geçilirsin.

Yaraların düzlükte sarılmaz;
ama o yaralar elmas gibi işlenir,
parıltısı acıtır,
kolayca kırılır,
karanlıkta parlar.

Ne kadar özlesen de maziyi,
geri dönüşü olmayan bir zamana dönüşmüştür.

Ve bir gün, o katı kalpsizlerle yüzleştiğinde,
sönmüş yıldızlar gibi bakarlar sana;
kömür karasına dönmüş düşüncelerle,
karşı karşıya kalırsın kendinle.

İsterdim diyebilmek:
“Kendin ne oldun da beni, bedenimi büyüttün?”
Gerçek olgunluğu, yaşla eş tutan aciz insanlarla güreşirdim.
Her seferinde yenilen onlar,
çenelerini yormak dışında bir şey bilmezlerdi.

Algı yaratıp, hakaretlerle yürümek iş olsaydı,
en büyük cehennem müdürü onlar olurdu.

Ama dünya böyle dönmüyor;
sanılan şey “aile” iken,
dayatılan cehennemdir: yedinci katına hapsedilen.

Kim hangi çığlıkla duyurabilir sesini?
Her susanı, ezmek diye adalet giydirirler.
Mahkemelerinde kıyas dışı bir olay yoktur.

Geçtikçe içlerinden, saflığa dönüştüm.
Ben bile şaşkınım,
nasıl bulundum bu ortamda?

Hepsinin en zıt haliyim;
kıskandılar, kötüledikçe kötülediler.
Vurup geçtiler dizlerine.

Her şeyi bizim için yaptılar, aynen.
Söyledikleri tek laf, farksız “şeytandan.”

Kaldırabilir mi biri bu anıları?
Söylentisi “fahişe” olan dört duvar arasında yaşamak,
bir zulümden öteydi.