Yazmanın adı Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Bir düş gibi başlamıştı her şey,
adını andığımda tutuştu zaman.
Bir gülüşün yankıydı kalbimin kıyılarında,
her sessizlik seni anlatan bir sarkıydı bana.

Sana yazdıkça büyüdü suskunluğum,
dizeler birer yaraya dönüştü sanki.
Kalem elimde değil artık —
o, seni her harfe kazırken ağlayan bir gölge.

Mürekkep döküldü içimdeki boşluklara,
kâğıt, senden uzak her satırda sızladı.
Ve ben, seni neyle anlatsam eksik kalırdı,
çünkü sen, çünkü sen —
en güzel eksikliğimdin.

Bir vuslat hayali gibi,
her adımda biraz daha uzak…
Ama her mısram senin sesinle ıslandı...
ve şiir, seni susarak yazmanın adı oldu